Kategoria: Uncategorized

Chciałabym złożyć świadectwo o moim nawróceniu, na chwałę Pana Jezusa Chrystusa, aby więcej ludzi mogło usłyszeć o Jego działaniu.

Sama wiem, że gdyby w moim życiu wielu ludzi nie dawało świadectwa o Bożej mocy, to nie wiem, czy kiedykolwiek bym o tym usłyszała i w Niego uwierzyła.

Odkąd pamiętam, na temat Biblii i Boga, mogłam wiele słyszeć, bo wychowywałam się we wierzącej rodzinie.
Jednak będąc dzieckiem podatnym na wpływy otoczenia, bardziej wierzyłam w to, że będąc jak ten świat, moje życie będzie lepsze, łatwiejsze i przyjemniejsze.
Nigdy nie rozumiałam, co to znaczy: “odpocząć w Bogu” lub
“Gdzie duch Pana, tam wolność”. (2 Kor. 3:17)

Było dla mnie rzeczą niepojętą odpocząć, czytając Boże Słowo, bo traktowałam Je dosłownie jak „zbiór zasad
i nakazów”, jako coś, co jesteś zmuszony zrobić. Nie mogłam zrozumieć, gdzie w tym wszystkim była wolność.

Był to jeden z powodów, dlaczego tak długo nie chciałam nawet zacząć czytać Biblię na poważnie. Nie czułam się też wystarczająco dobra do tego, bo moje życie znacznie odbiegało od tego, jak żyje prawdziwy chrześcijanin, więc
zostawiłam tę sprawę.

Ale mimo tego, że broniłam się przed tym, to jednak zawsze w mojej duszy było pragnienie wolności, szczęścia i miłości między ludźmi.
Właśnie z tego powodu, Bóg zaczął powoli działać w moim życiu.


Okres przejścia do szkoły średniej nie był dla mnie najłatwiejszy. Straciłam wtedy garstkę najważniejszych dla mnie osób z grona przyjaciół, które były mi bardzo bliskie. Idąc do nowej szkoły, byłam całkowicie sama, a na nowe znajomości nie chciałam się nawet otworzyć. Zaczęłam też w tym czasie słuchać bardzo ciężkiej muzyki, i choć wtedy wydawało mi się, że ona mi pomaga, to jednak tak naprawdę tylko pogarszała mój ówczesny stan.
Nigdy nie wierzyłam w numerologię, ale była pewna rzecz, która nie dawała mi spokoju w tamtym czasie. Przez kilka miesięcy notorycznie natrafiałam na tę samą liczbę: “37”.
Z ciekawości zaczęłam szukać jej znaczenia, a w Internecie wiele pisało o tym, że to liczba wskazująca na Boga, na pełnię i doskonałość.
Nie chciałam jednak na tym polegać, więc usiłowałam to ignorować. Na próżno jednak, bo za każdym razem, gdy ją widziałam, słyszałam taki
cichy, spokojny głos w głowie, który nakłaniał mnie, żeby przyjść do Boga, do czytania Słowa.
Nie chciałam jednak od razu się temu poddać i dopiero wtedy, gdy czułam się najgorzej psychicznie w całym moim życiu, stwierdziłam, że nie mam nic do
stracenia i w połowie października zaczęłam czytać Boże Słowo.
Od tamtej pory Bóg prowadzi mnie przez życie i każdego dnia kształtuje, zmienia mnie na lepsze.
Wciąż uczy mnie, jak wielka jest Jego ŁASKA. Pokazuje, czym jest to prawdziwe
odpocznienie, i że naprawdę to Pan Jezus jest naszą wolnością. Obdarzył mnie pokojem duszy, pokazał i wciąż pokazuje, jak wielką moc MA w moim życiu.
Chciałabym zachęcić wszystkich młodych ludzi, którzy to czytają, aby nie podążali za światem, ale za Tym, co naprawdę może dać wam prawdziwe odpocznienie, szczęście, wolność i miłość. Wierzę w to, co mówi Słowo Pana z
Ewangelii Jana 6:37-39:

„Wszystko, co mi daje Ojciec, przyjdzie do mnie, a tego, który do mnie przychodzi, nie wyrzucę precz;

Zstąpiłem bowiem z nieba, nie aby wypełniać wolę swoją, lecz wolę tego, który mnie posłał.

A to jest wola tego, który mnie posłał, abym z tego wszystkiego, co mi dał, nic nie stracił, lecz wskrzesił to w dniu ostatecznym”.

To Bóg mnie znalazł. Nie ja Jego.

Magdalena Pers

Chciałam złożyć świadectwo dla Bożej chwały i powiedzieć, że Bóg jest wczoraj i dziś ten sam.

Końcem listopada 2023 roku przez dwa tygodnie zmagałam się ze zwykłym przeziębieniem, które potem ustało. Jednak po kilku dniach zaczęłam odczuwać mocny ból głowy, który nasilał się z dnia na dzień. Nie działały już żadne tabletki. Ogólnie bardzo źle się czułam, aż w końcu zaczęłam tracić kontakt z otoczeniem.

Dnia 5 grudnia karetka pogotowia zabrała mnie do szpitala, ponieważ nie byłam już świadoma tego, co się ze mną dzieje i tego, co przebiega wokół mnie. Ból był tak silny. W szpitalu stwierdzono bakteryjne zapalenie opon mózgowych i ostre zapalenie zatok. Wynik cytozy, czyli badania płynu mózgowo-rdzeniowego, wykazał przekroczenie normy o 9401/ul, norma wynosi 5 jednostek(5/ul). Zaczęła się walka o moje życie. Przebywałam w izolatce, ponieważ była to choroba zakaźna. Przez cały tydzień nie byłam w stanie wstać z łóżka, nie przyjmowałam posiłków i miałam non stop podłączane kroplówki. Nie dawałam rady zupełnie nic robić koło siebie. To był bardzo trudny czas dla mnie. Cały personel na tym oddziale był wymodlony, a ręce lekarzy kierowane przez Pana. Otaczali mnie niesamowitą troską i współczuciem.

Mój kochany mąż, gdy przychodził do szpitala mówił mi, ile osób modli się i wstawia za mnie. Dla niego też było to bardzo trudne.

I wiecie, modlitwa ma ogromną moc, przenosiła mnie ponad wszystkim. W każdym dniu odczuwałam jej siłę. 

Po kilku dniach przewieziono mnie na laryngologię, gdzie wykonano zabieg przekłuwania zatok, kolejną punkcję, kolejne badania i kolejne kroplówki. 

Ale Boża łaska była taka wielka i Pan z dnia na dzień przywracał mi nowe siły. Po tygodniu zaczęłam powoli wstawać i już z pomocą opiekunki mogłam zajść do łazienki. Pani doktor parę razy uświadamiała mnie, że mogłam umrzeć. Wtedy zdałam sobie sprawę z powagi choroby i wiedziałam, że tylko Pan Jezus może mi pomóc.

Cytoza spadła do 140/ul i przed świętami wypisano mnie do domu, z zaleceniem dalszego leczenia kroplówkami w ośrodku zdrowia.

W dzień wypisu do domu, stwierdziłam na wizycie, że w ogóle nie słyszę na jedno ucho. I znowu powróciły badania, kontrole, wyniki i diagnoza – głuchota na lewe ucho. Siedząc przed gabinetem, nie słysząc, a widząc na kartce tą diagnozę: ”głuchota całkowita”, powiedziałam: “O nie, diable, tej przesyłki już nie przyjmuję”. Chociaż lekarz powiedział, że po zapaleniu opon mózgowych często tak się dzieje, i że tak raczej zostanie, a jedynie mogą założyć mi potem implant, to wiedziałam, że ostatnie zdanie należy do Boga.

Po powrocie bardzo trudno było funkcjonować, ponieważ każdy słaby dźwięk i głos odczuwałam jak jeden huk w mojej głowie.

Ale mój Bóg jest realny i żywy, On specjalizuje się w trudnych sytuacjach.

Nie mogłam jeszcze przyjść do zboru, aby uczestniczyć we Wieczerzy Pańskiej, ale nie wiedziałam o tym, że mąż przyniesie mi kawałek chleba z Komunii. On wiedział, że tak bardzo chciałam tam być. I muszę powiedzieć to jako świadectwo, że od tego czasu, każdego dnia realnie czułam, jak wraca mi zdrowie. To było cudowne i namacalne, że jest w tym moc do uzdrowienia. Delikatnie zaczęłam słyszeć na lewe ucho i codziennie szło to ku lepszemu.

Po kilku dalszych kontrolach, na ostatniej wizycie lekarz stwierdził z zaskoczeniem, że z uchem jest wszystko w  porządku i słuch wrócił zupełnie do normy. Powiedziałam mu, że wierzę w cuda i Bóg to właśnie uczynił.

Pan Jezus Chrystus – Lekarz uzdrowił mnie całkowicie i doskonale. Darował mi kolejną łaskę i kolejne dni życia. Z wdzięcznością chcę Go za to uwielbiać i oddawać Mu chwałę.

Wszystko możliwym jest, tylko Mu wierz.

Marzena Heller